Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή, επιχειρεί να αποδείξει την υπεροχή του Χριστιανισμού έναντι Ιουδαϊσμού και να ενθαρρύνει τους Ιουδοχριστιανούς στο πνευματικό τους αγώνα. Χρησιμοποιώντας την Παλαιά Διαθήκη θέλει να μαρτυρήσει πως ο Χριστός είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τα τάγματα των αγγέλων, του Μωυσέως και του Ιουδαϊκού Ιερατείου.

 Ο Χριστός, σύμφωνα με το προαιώνιο θέλημα του Πατρός Του, κλήθηκε να γίνει Αρχιερέας εν χρόνω, θυσιάζοντας- εν γνώσει Του- τον αναμάρτητο εαυτό Του για την σωτηρία της κτίσης. Ωστόσο, από την στιγμή της εξιλαστήριος θυσία Του εγκαθίσταται μια νέα πηγή ιεροσύνης, την οποία και κληρονομεί η Εκκλησιά. Ο Χριστός, ως Αρχιερέας, απολαμβάνει το αιώνιο του αξιώματος Του, συνεχίζοντας στην Ουράνια Βασίλεια Του να μεσιτεύει για την σωτηρία της ανθρωπότητας.

 Πολλά στοιχεία της Παλαιάς Διαθήκης είναι προτυπώσεις γεγονότων, μυστηρίων και θαυμάτων της Καινής. Το μυστήριο πρόσωπο του Μελχισεδέκ (=Βασιλέως της Δικαιοσύνης) περιγράφεται στο δεύτερο μέρος του Βιβλίου της Γενέσεως, στην ιστορία των Πατριαρχών. Ενώπιον του Μελχισεδέκ, ιερέως και βασιλέως της Σαλήμ, ο Αβραάμ γονατίζει και ζητά ευλογία. Αν και ο Προπάτορας του Ισραήλ δεν ήταν υπόχρεος προς τον Μελχισεδέκ, του προσφέρει τη δεκάτη των λαφύρων της νίκης του, τιμώντας την ιεροσύνη του. Ο Αβραάμ με την παραπάνω προσφορά στον Μελχισεδέκ, τυπικά, την προσφέρει στον Θεό και καθίσταται ανώτερος της ιουδαϊκής ιεροσύνης.

 Ο Μελχισεδέκ αποτελεί προτύπωση του Λυτρωτού, καθώς ήταν ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος και κατά συνέπεια αδιάδοχος. Φυσικά, όπως όλοι μας, είχε προγονούς αλλά η Βίβλος μένει σιωπηλή ως προς την οικογενειακή του κατάσταση και ζωή. Ο Χριστός ως αιώνιος Ιερέας θα προσφέρει στις γενεές των ανθρώπων την κοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου, άφεση αμαρτιών και τον δρόμο της σωτηρίας. Σημαντικό είναι το γεγονός πως η προτύπωση του Χριστού στο πρόσωπο του Μελχισεδέκ δεν αποτελεί ταύτιση πως ο Μελχισεδέκ ήταν ο Χριστός, αλλά ο Μελχισεδέκ συμβολίζει τον Χριστό, ως μελλοντικό Βασιλέα της ειρήνης και της Νέας Ιερουσαλήμ.

  Ο Μεσσίας, όπως μαρτυρεί και η Βίβλος, θα είναι αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ και όχι κατά την τάξη Ααρών. Η αληθινή ιεροσύνη του Χριστού καταργεί την λευιτική ιεροσύνη. Αναλυτικότερα, τον Ιουδαίο -αμαρτωλό- αρχιερέα με τις θυσίες τον αντικαθιστά ο ιδανικός και αναμάρτητος Αρχιερέας με την τελειότερη Σταυρική Του θυσία, χαρίζοντας λύτρωση και άφεση αμαρτιών. Οι λευίτες ιερείς- λόγω των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος- διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, ενώ ο Αρχιερέας Χρίστος θα παραμένει αιωνίως στο αξίωμα της ιεροσύνης.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία