Όταν σε αδικούν...

Υπάρχουν στιγμές που η αδικία σε πληγώνει τόσο, που η πρώτη σου σκέψη είναι να το ανταποδώσεις. Να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, να αποδείξεις ποιος φταίει, να δείξεις σε όλους την αλήθεια. Όμως κάποιες φορές — και μιλώ από προσωπική εμπειρία — το μόνο που σου απομένει είναι η σιωπή... και η πίστη. Και τότε, θυμάμαι τον Παύλο.

Στη Β΄ Προς Τιμόθεον επιστολή, η οποία αποτελεί και την τελευταία επιστολή του Αποστόλου Παύλου, γραμμένη λίγο πριν από τον μαρτυρικό του θάνατο στη Ρώμη, ο Παύλος βρίσκεται μόνος, φυλακισμένος, ξεχασμένος από πολλούς. Μέσα σ' αυτή την τόσο ανθρώπινη και συγκινητική εξομολόγηση, αναφέρει ονομαστικά ανθρώπους που τον πλήγωσαν — που τον πρόδωσαν, τον εγκατέλειψαν, ή τον πολέμησαν.

Ένας από αυτούς είναι ο Αλέξανδρος ο χαλκεύς, ο οποίος του έκανε, όπως γράφει, «πολλά κακά». Δεν μας δίνονται λεπτομέρειες, αλλά δείχνει έντονο, προσωπικό κακό — όχι απλά αντιπάθεια, αλλά κακόβουλη ενέργεια.

Και όμως — και εδώ είναι η μεγάλη πνευματική υπέρβαση — ο Παύλος δεν τον καταριέται. Δεν του εύχεται το κακό. Δεν γράφει λόγια θυμού ή πικρίας. Αντιθέτως, γράφει:
«ἀποδῴη αὐτῷ ὁ Κύριος κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ» (Β΄ Τιμοθ. 4:14)
– «Ο Κύριος ας τον κρίνει σύμφωνα με τα έργα του».

Δεν είναι αυτό απάθεια. Ο Παύλος δεν αδιαφορεί για την αδικία. Την αποδέχεται. Αλλά δεν αναλαμβάνει ρόλο τιμωρού. Αντί να ανταποδώσει το κακό, παραδίδει την κρίση στον Θεό. Στρέφεται στην ανώτερη δικαιοσύνη, αυτή που υπερβαίνει την ανθρώπινη.

Αυτή του η στάση δεν δηλώνει αδυναμία, δηλώνει πίστη. Πίστη ότι τελικά, η δικαιοσύνη του Θεού δεν λησμονεί τίποτα, ότι η αλήθεια θα φανερωθεί όταν πρέπει, και ότι κάθε άνθρωπος θα λογοδοτήσει για τα έργα του — ενώπιον Θεού και ανθρώπων.

Θα μπορούσε να ζητήσει εκδίκηση. Θα μπορούσε να αφήσει την οργή να τον κυριεύσει. Αντί γι' αυτό, όμως, μας δίνει ένα μάθημα για το πώς νικάς την αδικία, χωρίς να την χρησιμοποιείς.

Όπως γράφει και στην προς Ρωμαίους επιστολή (12:19):
«Μή ἐκδικῆτε ἑαυτούς, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ· διότι εἶναι γεγραμμένον· εἰς ἐμὲ ἀνήκει ἡ ἐκδίκησις, ἐγὼ θέλω κάμει ἀνταπόδοσιν, λέγει Κύριος.» 

- «Μην αγωνίζεστε, αγαπητοί, να πάρετε εσείς εκδίκηση, γιατί αυτό είναι δουλειά του Θεού. Όπως λέει η Γραφή: Δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα τους το ξεπληρώσω, λέει ο Κύριος» .

Είναι σκληρό να υπομένεις την αδικία. Είναι σπαρακτικό να σωπαίνεις όταν ξέρεις πως έχεις δίκιο. Όμως, μέσα σ' αυτό το σκοτάδι, ο Παύλος μάς δείχνει μια άλλη στάση: όχι παραίτηση, αλλά εμπιστοσύνη. Όχι αδιαφορία, αλλά ελπίδα.

Σήμερα, που κι εγώ ένιωσα τη σκληρότητα της αδικίας και της ατιμίας, κρατιέμαι από αυτό το παράδειγμα. Όχι γιατί δεν πονάω — αλλά γιατί δεν θα επιτρέψω στον πόνο να με αλλοιώσει. Αν ο Παύλος, μόνος και προδομένος, στάθηκε όρθιος με πίστη και αξιοπρέπεια, τότε κι εγώ — κι εμείς — δεν έχουμε καμία απολύτως δικαιολογία.

--

Η κρίση ανήκει στον Θεό. Εγώ επιλέγω να σιωπήσω. Εκείνος θα μιλήσει!