Από την άνοδο στην παρακμή και την ελπίδα για το μέλλον

Με αφορμή το τέλος του 2024 και την ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω στη εξέλιξη της ιστορίας και των κοινωνικών μας ανακατατάξεων, πάντα είχα την εξής απορία:

Πώς γίνεται, από το φως των γραμμάτων, της φιλοσοφίας και της επιστήμης της Αρχαιότητας, να μεταβαίνουμε στον σκοταδισμό (!) του Μεσαίωνα;

Ή πώς, μετά την Αναγέννηση και την άνθηση της σκέψης, φτάσαμε στην Αντιμεταρρύθμιση και την επαναφορά του θρησκευτικού δογματισμού;

Ακόμα, πώς, μετά τον Διαφωτισμό και την έμφαση στη λογική, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταλήξαμε στους ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα, όπως ο Μαρξισμός και ο Ναζισμός;

Γιατί, ενώ αγγίζουμε τόσο υψηλά επίπεδα κοινωνικής και πολιτισμικής ανάπτυξης, καταλήγουμε σε τόσο έντονες περιόδους παρακμής;

Και τώρα, στον 21ο αιώνα, την εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και της πληροφορίας, γιατί, παρά την άνευ προηγουμένου πρόσβαση στη γνώση, βλέπουμε άνοδο της παραπληροφόρησης, του λαϊκισμού, της περιβαλλοντικής καταστροφής, και της κοινωνικο-πολιτικής πόλωσης;

Γιατί, ενώ έχουμε τα εργαλεία να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο, συχνά επιλέγουμε τον δρόμο της διχόνοιας, της απληστίας, της αχαριστίας και της απομάκρυνσης από τις θεμελιώδεις αξίες που μας ανέβασαν πολιτισμικά;

Εύχομαι το 2025 να φέρει περισσότερη ενότητα, σοφία και πρόοδο για όλους μας. Καλή Χρονιά!